Ενα απο τα θρυλικότερα βιολία του Αιγαίου και της Ελλάδας o Σκάτζακας έπιασε πρώτη φορά το βιολί στα 8 του. Αυτοδίδακτος ή μαλλον είχε για Δάσκαλος του στο βιολί την Ικαρία και την ανάγκη του να εκφράσει την λυρική απλότητα και τις χαρές του τόπου του.
Ο κυρ Γιάννης γνώρισε τη ζωή στην κατοχή, κι έτσι έμαθε να την αγαπά πολύ. Αν και δεν πείνασε, ακόμη θυμάται τι έτρωγε - και πόσο. Ένας άνθρωπος απλός, της γης και της θάλασσας. Έχει τέτοιο πάθος για το χορό, που όταν τον βαστούσαν τα πόδια του, έπαιζε η μουσική και πετούσε- έτσι έγινε και άνθρωπος του αέρα.
Ο Μεταξάς ανήκει σε εκείνους τους ανθρώπους που αν και οι Μοίρες δεν χόρευαν πάνω από την κούνια τους, εκείνος σε πείσμα όλων έγινε ένας σκληρός βιοπαλαιστής που θέριευε τις φουρτούνες στα βαπόρια. Όπως εκείνη που τον στιγμάτισε στο ταξίδι από την Ιταλία στη Νέα Υόρκη και δε λέει να ξεριζώσει απ τη μνήμη του.
Δημήτρης, αγιογράφος: Γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά, τα πιο καθοριστικά χρόνια της ζωής του στην Παραμυθιά Ηπείρου, μέσα στην πέτρα και την φτώχεια, χωρίς όμως να ξέρει πως ζει φτωχικά γιατί όπως λέει ό,τι ήθελε το είχε.
Η Αληθινή ήρθε από τη Γερμανία στη Σαντορίνη για διακοπές αγνοώντας ότι εκεί θα βρει το πεπρωμένο της. Από τις πρώτες κιόλας μέρες στο νησί, γνώρισε το σύντροφό της, Δημήτρη, με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά, την Ηλιαχτίδα, τον Απόλλωνα και τον Οδυσσέα.
Ο Ταρίκ αγαπάει πολύ τη θάλασσα. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια αλλά τα τελευταία 30 χρόνια ζει στη Σαντορίνη, όλη του τη ζωή δίπλα στη θάλασσα. Είναι από τους πιο γνωστούς μαραγκούς του νησιού και τον συναντήσαμε στο λιμανάκι του Εξομύτη να κάθεται σε μια ψάθινη καρέκλα επάνω σε μια ψαρόβαρκα συντροφιά με συμπατριώτες του ψαράδες.
Έχει τιμηθεί από πανεπιστήμια και ακαδημίες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Είναι διακεκριμένος αρχαιολόγος, πολυδιαβασμένος και πολυβραβευμένος συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας, ποιητής και σπουδαίος συλλέκτης, μα πάνω από όλα είναι Άνθρωπος με σπάνιες ευαισθησίες και τρυφερότητα βγαλμένος από εποχές πιο ρομαντικές και λιγότερο κυνικές.
Ο Λεωνίδας έχει φάει και έχει δώσει πολύ ξύλο στο ρινγκ και έχει δεχτεί πολλά χαστούκια απ’ τη ζωή. Το βλέπεις στο πρόσωπό του και στο λέει και ο ίδιος με μια δόση υπερηφάνειας.
Τα μελίσσια μαζί με τη γυναίκα και τη μικρή Ειρήνη του είναι η ζωή του όλη. Άρχισε να ασχολείται με το μέλι από τα 11 του, όταν επισκέφτηκε για πρώτη φορά συγγενείς μελισσοκόμους στη Φολέγανδρο.
Μια υπερβατική μορφή που καταφέρνει να αποκαλύψει μια διαφορετική προσέγγιση αναζητώντας τον ψυχικό πλούτο μακρυά από τα υλικά αγαθά. Ένας γνήσια ασκητικός θεματοφύλακας και ραψωδός της γνώσης και της ιστορίας του ελληνικού πνεύματος.
Για τον Αποστόλη ο χορός είναι ιεροτελεστία. Ξέφρενα βήματα μιας ελεύθερης ψυχής που συνδέουν αρμονικά το τώρα με το πριν και τα μελλούμενα.
Ξεκίνησε από μικρός να δουλεύει ως ψαράς, έχοντας πάντα πολλή αγάπη για τη θάλασσα και τη μικρή του βάρκα. Η γέφυρα από το καΐκι του στέκει ακόμα αγέρωχη στο άγριο τοπίο πάνω από το εργαστήριό του ατενίζοντας το Αιγαίο.
Όταν η κυρά Δέσποινα ερχόταν στη ζωή το 1930, τίποτα δεν προμήνυε τις καινοτομίες που θα έφερνε στο νησί. Δύσκολα παιδικά χρόνια, βαρβαρότητες από τους Ιταλούς και η εγκατάλειψη του σχολείου την οδήγησαν σε ένα φιλανθρωπικό έργο που έμεινε χαραγμένο στη «μνήμη» του νησιού.
Η Μαρία γεννήθηκε το 1949 στη Χίο και είχε μια πολύ όμορφη και ήρεμη ζωή μέχρι το 1984 που έχασε ξαφνικά τον άνδρα της. Ο δρόμος της την έβγαλε στην Αθήνα για δύο χρόνια, όπου έζησε με τους γιούς της και την οικογένεια της αδερφής της.
Με έντονη ζωή και συναισθήματα από τα εφηβικά του χρόνια, ο κύριος Νίκος είναι ένας άνθρωπος ζωντανός και δραστήριος, αεικίνητος. Δουλευταράς βιοποριστικά, δουλευταράς και από ευαισθησία. Έχει μάθει να προσφέρει σε ό,τι αγαπά. Στις γυναίκες, και στον τόπο του.
Αυτοπροσδιορίζεται εύστοχα ως μετά-αστός που μέσα από μια εσωτερική προεργασία κατάφερε να κλείσει τον κύκλο της πόλης και να μετατοπίσει το κέντρο βάρους στον Αιγιακό χώρο. Ζει στον ορεινό όγκο της Άνδρου στο σπίτι που έχτισε με τα χέρια του και προσπαθεί και ως ένα σημείο έχει καταφέρει να βρει τον σωστό ρυθμό των πραγμάτων.
Γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του χρόνια στο Ακρωτήρι και έπειτα στα καράβια. Όλα ήταν αφιλόξενα και λίγοι ήταν που δεν τον κυνήγησαν και που δεν τον πλήγωσαν. Ακόμα αναρωτιέται γιατί να υπάρχει τόση κακία στον κόσμο, γιατί οι ψυχές των ανθρώπων να είναι τόσο μολυσμένες.
Έχει ζήσει φριχτά πράγματα, μπροστά στα παιδικά της μάτια εκτυλίχθηκαν τα πιο απάνθρωπα και βίαια σκηνικά του 20ού αιώνα. Μέσα της γεννήθηκαν εφιάλτες που την αρρώσταιναv και δεν την άφηναν να ζήσει.
Παρ’ όλο που έκανε 4,5 χρόνια στα βαπόρια και έχει ζήσει πολλά χρόνια στην Αθήνα, στη Νέα Υόρκη και στην Ιταλία, δεν ήξερε και δεν έμαθε ποτέ να ζει στην πόλη μακρυά από την φύση.
Ο Παπά-Γιάννης ο Μεσαριανός ακάματος φάρος πνευματικότητας μέσα από την προσωπική του διαδρομή και παρουσία φωτίζει συνδετικά το παρελθόν με το παρόν της Άνδρου.
Την πρεσβυτέρα την πρωτοσυναντήσαμε μόλις είχε αρμέξει την κατσίκα της και έδινε το γάλα στο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής. Η πρώτη της φράση ήταν «Άμα έχεις ψωμί και λάδι όλα γίνονται».