Άγνωστες πτυχές της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας, μέσα από την αφήγηση των νησιωτών του Αιγαίου.

Η αφήγηση μιας ανάμνησης έχει την δύναμη να δημιουργήσει εικόνες, να αφήσει το αποτύπωμά της στον ακροατή, ακόμα και αν δεν ήταν παρόν στα εξιστορούμενα γεγονότα. Η δύναμη των λέξεων με την απλότητα που τις προφέρουν οι άνθρωποι που έχουν χαράξει τη δική τους βαθιά μακρόσυρτη γραμμή, είναι ένα ταξίδι ξεχωριστό, ένα ταξίδι γεμάτο εικόνες, εικόνες πικρές αλλά και χαρούμενες, σμιλευμένες από το άγγιγμα του χρόνου. Έτοιμες να καταγραφούνε από τον κινηματογραφικό φακό και να μείνουν αποτυπωμένες για τις γενιές που θα ακολουθήσουν.

Περίληψη/ Ιστορία

Σεπτέμβριος 2019, Λήμνος.
Ο Κωνσταντίνος Σοφικίτης ξεκινάει μια νέα προσωπική «Οδύσσεια». Θα την ονομάσει «Μαραμπού». Σκοπός του είναι να ταξιδέψει σε όλα τα νησιά του αιγαίου και να συναντήσει ανθρώπους των οποίων η ιστορία δεν έχει ακόμα ειπωθεί, αλλά αναμένει καρτερικά κάποιον να την διηγηθεί. Ο Κωνσταντίνος με σύμμαχο την μηχανή του, θα ξεκινήσει την αποτύπωση των προσώπων αυτών. Πυξίδα του είναι το ένστικτο του και οι κοινωνικότητά του. Σε κάθε νησί που καταφθάνει είναι σαν να ξεκινάει από το μηδέν. Για να βρει το σημείο εκκίνησης, μια απλή κουβέντα στο καφενείο της γειτονίας ή μια καλημέρα σε κάποιον περαστικό, είναι αρκετά για την πρώτη επαφή, από την οποία θα προκύψουν και άλλοι άνθρωποι, και άλλες ιστορίες. Προσωπικά ως Πέτρος, ακούγοντας και βλέποντας όλο αυτό το υλικό και τις ιστορίες που έχει να μας διηγηθεί ο Κωνσταντίνος επιστρέφοντας από κάθε ταξίδι του, μου γεννήθηκε η επιθυμία να αποτυπώσω όλες αυτές τις ιστορίες κινηματογραφικά, να συμπεριλάβω αυτή την τόσο πλούσια παλέτα πληροφοριών σε ένα ντοκιμαντέρ. Τα ταξίδια και οι συναντήσεις του Κωνσταντίνου, λειτουργούν για μένα ως υλικό έρευνας, μέσα από το οποίο έχω τη δυνατότητα να επιλέξω ανθρώπους με ιστορίες που έχουν να πουν το «κάτι» παραπάνω.

Η ιστορία του Τάμη, ενός ανθρώπου κοσμογυρισμένου, που απλά επέλεξε να μην χάσει την επαφή του με την φύση και επέστρεψε στην πατρίδα του, την Ικαρία, για να ζήσει όπως αυτός επιθυμεί. Επιμένοντας στην Ικαρία, συναντάμε την Σόσα, μια γυναίκα που βίωσε τόσο έντονα την φρίκη το Β’ παγκοσμίου πολέμου, που κάποια στιγμή τα μάτια της επέλεξαν να σταματήσουν να βλέπουν. Παρόλα αυτά, μας διδάσκει πως «αξίζει να ζεις σε αυτόν τον σκοτεινό κόσμο και μάλιστα πολύ, αλλά πρέπει ν’ αγωνίζεσαι, να παίρνεις το σκοτάδι και να το μεταμορφώνεις σε φως». Ο κύριος Χρήστος από την Λήμνο, εμπνευστής ενός μουσείου παλιών παιχνιδιών και παραμυθιών, που σκοπό έχει να μας θυμίσει ότι τελικά είμαστε ό,τι έχουμε χάσει. Ο Αλέξανδρος από την Άνδρο, ένας μετα-αστός, όπως του αρέσει να αυτοπροσδιορίζεται, ο οποίος μοιράστηκε μαζί μας πως «το αποτέλεσμα έχει σημασία, αλλά πιο σημαντικό είναι να παραμένει κάποιος πιστός σε αυτό που πιστεύει και πρεσβεύει.».

Ορμώμενος, λοιπόν από τις φωτογραφίες του Κωνσταντίνου, αποφάσισα να κάνω ένα ντοκιμαντέρ με πρωταγωνιστές αυτούς τους ανθρώπους και άλλους σαν αυτούς. Σκοπός του θα είναι να προβληθούν πρόσωπα και προσωπικότητες με ιστορίες από τη ζωή τους, οι οποίες καλύπτουν μια μεγάλη γκάμα της ιστορίας του 20ου αιώνα. Μια κληρονομιά για τα παιδιά του σήμερα αλλά και του αύριο.

Ένας χορευτής ανοίγει την πρώτη σκήνη, χορεύοντας σε ήχους παραδοσιακούς. Οι ήχοι μας παραπέμπουν στο μέρος απ’ όπου ξεκινούν οι εξιστορήσεις μας. Ο χορευτής θα κινηματογραφηθεί σε χαρακτηριστικά σημεία του κάθε νησιού, για να μας προσδιορίσει πιο καθαρά το περιβάλλον στο οποίο βρισκόμαστε κάθε φορά. Τελειώνοντας το τραγούδι, μεταφερόμαστε στο χώρο του κάθε πρωταγωνιστή και η αφήγηση ξεκινάει. Η κάμερα παρακολουθεί τις αφηγήσεις, κυρίως μέσα από κοντινά κάδρα, ώστε σαν θεατές να μπορέσουμε να μπούμε όσο πιο βαθιά μπορούμε στον κάθε χαρακτήρα. Εμβόλιμα πλάνα, κινηματογραφημένα με κάμερα super 8, έχουν σκοπό να μας εισάγουν στην καθημερνή δραστηριότητα του κάθε ομιλητή. Η αλήθεια του κάθε συμμετέχοντα είναι δική του και δική του μόνο. Εμείς σαν ακροατές, φιλτράρουμε, κρατάμε και απορρίπτουμε. Η παιδεία όμως που αναβλύζει από αυτούς τους συνανθρώπους μας, είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός από το οποίο κάλο είναι να έχουμε τις κεραίες μας ανοιχτές και τα μάτια της ψυχής μας εύκαιρα.

Director: Πέτρος Σοφικίτης
Director of photography: Πέτρος Σοφικίτης & Θανάσης Σπυρόπουλος
Editors: Θανάσης Σπυρόπουλος
Colour grade: Θανάσης Σπυρόπουλος
Sound design and mixing: Θανάσης Σπυρόπουλος