Μέσα στα καΐκια ο Κώστας έγραψε την προσωπική του ιστορία. Εδώ και 67 χρόνια τώρα, ψαρεύει και γελάει με την ίδια παρέα. Μαζί ζήσανε τις περιπέτειες, μαζί και τις φουρτούνες. Ακόμα και τις άσχημες στιγμές, σήμερα τις θυμάται και γελάει.
«Γιατί να τα χιλιάσω;» Δεν βρίσκει στα χρόνια που μετράει το νόημα της ζωής ο κύριος Θωμάς. Είχε από μικρός το βάρος της οικογένειας, και από τα 10 του έκανε όποια δουλειά μπορούσε, για χρήματα ή για ανταλλαγή. Κατέληξε σαγματοποιός, έφτιαχνε πέταλα από λαμαρίνες, δεν είχαν αμάξια τότε, και γι αυτό ήταν απαραίτητος.
Για τον κύριο Δημήτρη η γλύκα της θάλασσας του Αιγαίου δεν υπάρχει πουθενά. Η φτωχιά προκυμαία όπου μεγάλωσε τον έριξε στη ναυπηγική. Καραβομαραγκός στο επάγγελμα, έμαθε το Αιγαίο από τις ιδιαιτερότητες της κάθε βάρκας, φτιαγμένη για τις ανάγκες του νησιού της, άλλη η μορφή της θάλασσας σε κάθε έκτασή της.
Η πόρτα στο σπίτι της μένει όλη τη μέρα ανοιχτή, δεν έχει φόβο στο νησί λέει. Τρία σπίτια παρακάτω παίζει το «Μουρμούρικο ζεϊμπέκικο» του Γιάννη Χαλικιά και ο ήχος του γεμίζει το δωμάτιο, προσκαλώντας το καναρίνι στο κλουβί να συνοδεύσει το μπουζούκι.
Με τα δυο της χέρια καθαρίζει σήμερα στα 83 της 500 κιλά μαστίχα κάθε χειμώνα, μέχρι να μείνει απ' αυτά μόνο «διαμάντι». «Τα λεφτά για να βγούνε έχουν αγωνία» και αυτή η σκέψη την κράτησε για εικοσιπέντε ολόκληρα χρόνια μακριά από την πατρίδα της, την Χίο.
Η Μαρία γεννήθηκε το 1949 στη Χίο και είχε μια πολύ όμορφη και ήρεμη ζωή μέχρι το 1984 που έχασε ξαφνικά τον άνδρα της. Ο δρόμος της την έβγαλε στην Αθήνα για δύο χρόνια, όπου έζησε με τους γιούς της και την οικογένεια της αδερφής της.
Με έντονη ζωή και συναισθήματα από τα εφηβικά του χρόνια, ο κύριος Νίκος είναι ένας άνθρωπος ζωντανός και δραστήριος, αεικίνητος. Δουλευταράς βιοποριστικά, δουλευταράς και από ευαισθησία. Έχει μάθει να προσφέρει σε ό,τι αγαπά. Στις γυναίκες, και στον τόπο του.