Λίγοι είναι οι τόποι σε αυτή τη χώρα, ίσως και σε ολόκληρο τον κόσμο, που έχουν σπείρει στους ανθρώπους τους τέτοιο δυνατό δεσμό στην ψυχή. Ο Βασίλης Φαρμακίδης την Όλυμπο την βλέπει σαν ένα βασίλειο, πιο ξεχωριστό από κάθε άλλο μέρος.
Γεννημένος την ημέρα του Πανορμίτη εν έτη 1924, ο Γιώργος Κανάκης είχε πάντα την Όλυμπο για μόνιμη κατοικία του. Σ’ αυτή γεννήθηκε, ανάμεσα σε 5 αδέρφια, και σ’ αυτή σκοπεύει να αποθάνει.
Η αλήθεια είναι πως οι μνήμες και οι συνθήκες ζωής της ογδονταπεντάχρονης σήμερα Ανεζούλας από την Κάρπαθο υπήρξαν τόσο επαχθείς που δεν θα ήταν εφικτό να τις εξαλείψει ποτέ από το μυαλό της.
Σε πιάνει δέος κοιτάζοντας τον Μανώλη Κοκκώνη. Νομίζεις πως το τρίγωνο που δημιουργεί η γενειάδα του στο στήθος του θα κεντήσει την επιθυμία σου να τον γνωρίσεις και να μάθεις για εκείνον. Οι γραμμές του μετώπου του μια κυματώδης θάλασσα, μια ζωντανή απεικόνιση ολόκληρης της ζωής του.
Όλη η ζωή του Παππαγιάννη είναι «χτισμένη» στον τόπο όπου βρήκαν διαφυγή από τους Σαρακηνούς τον 7ο αιώνα μ.Χ. οι κάτοικοι της αρχαίας Βρουκούντας. Εκείνων τα χέρια έχτισαν τον περίτεχνο ναό που μέχρι και σήμερα ο ίδιος λειτουργεί τους ελάχιστους κατοίκους της Ολύμπου. «Στην Όλυμπο γεννήθηκα και από εδώ θα αποδημήσω». Όταν στα 52 του χειροτονήθηκε, δέθηκε σώμα και πνεύμα με την ιδιαίτερη πατρίδα του για δεύτερη φορά.
Θυμάται στα έξι του χρόνια, με τη λύρα στα χέρια, να τον ανεβάζει ο πατέρας του ξυπόλητο παιδάκι επάνω σε ένα τραπέζι, καταμεσής του πανηγυριού. Ήθελε να δει εάν ο γιος του διέθετε από το χάρισμά του, και θα τα κατάφερνε να κάνει τον κόσμο να χορέψει. Και ο κόσμος χόρεψε, και ο Μιχάλης Τσαμπουνιέρης βαπτίστηκε λυράρης.
Μέσα στο καφενείο η «Κρήτη» έχει περάσει μια ζωή. Ήρθε στην Όλυμπο νύφη το ΄70, από το Διαφάνι, και έμελλε η ιστορία του καφενείου, που ξεκίνησε η οικογένεια του συζύγου της, να γίνει και δική της. Τότε ακόμη που ο ηλεκτρισμός δεν είχε φτάσει σε αυτή την άκρη του νησιού, οι θαμώνες έτρωγαν κάτω από το φως της γκαζόλαμπας, που ως και σήμερα είναι εκεί, να ανάβει άμα το ρεύμα πέφτει.