Η Χρύσα Καζάλα ζει στο βουνά ατενίζοντας τη θάλασσα από ψηλά, στον δικό της προστατευμένο κόσμο που γνωρίζουν μόνο οι καρδιακοί της φίλοι. Το επώνυμο κρατάει από τον 16 αιώνα, οι πειρατές έδεσαν τον προπάτορά της στο κατάρτι για να τον εκτελέσουν, γιατί μοίραζε κρυφά φαγητό στο πλήρωμα, όμως είχε σουρουπώσει και οι μουσουλμάνοι δεν σκότωναν μετά την δύση.
Ενα απο τα θρυλικότερα βιολία του Αιγαίου και της Ελλάδας o Σκάτζακας έπιασε πρώτη φορά το βιολί στα 8 του. Αυτοδίδακτος ή μαλλον είχε για Δάσκαλος του στο βιολί την Ικαρία και την ανάγκη του να εκφράσει την λυρική απλότητα και τις χαρές του τόπου του.
Μια υπερβατική μορφή που καταφέρνει να αποκαλύψει μια διαφορετική προσέγγιση αναζητώντας τον ψυχικό πλούτο μακρυά από τα υλικά αγαθά. Ένας γνήσια ασκητικός θεματοφύλακας και ραψωδός της γνώσης και της ιστορίας του ελληνικού πνεύματος.
Για τον Αποστόλη ο χορός είναι ιεροτελεστία. Ξέφρενα βήματα μιας ελεύθερης ψυχής που συνδέουν αρμονικά το τώρα με το πριν και τα μελλούμενα.
Έχει ζήσει φριχτά πράγματα, μπροστά στα παιδικά της μάτια εκτυλίχθηκαν τα πιο απάνθρωπα και βίαια σκηνικά του 20ού αιώνα. Μέσα της γεννήθηκαν εφιάλτες που την αρρώσταιναv και δεν την άφηναν να ζήσει.
Παρ’ όλο που έκανε 4,5 χρόνια στα βαπόρια και έχει ζήσει πολλά χρόνια στην Αθήνα, στη Νέα Υόρκη και στην Ιταλία, δεν ήξερε και δεν έμαθε ποτέ να ζει στην πόλη μακρυά από την φύση.