Ούτε στο πρόσωπό του, ούτε στην ζωντάνια της φωνής του διακρίνονται τα περασμένα του ογδόντα χρόνια ζωής. Είναι ο πέμπτος μεταξύ των έντεκα παιδιών που γέννησε η μάνα του, και μόλις τελείωσε το δημοτικό, πήγε στη Σάμο παραγιό σε έναν κτηματία για να μπορέσει η οικογένεια να επιβιώσει με τόσα στόματα που έπρεπε να τραφούν. Για τον ίδιο λόγο το ‘50 έφυγαν και τρία απ’ τα αδέρφια του στην Αυστραλία.
Ο Σάββας Καμίτσης, ήταν ο πρώτος κάτοικος του Αγαθονησίου, που δήλωσε στην εφορία της Καλύμνου την έναρξη τουριστικής μονάδας στο νησί. Το ‘78 έφτιαξε στο λιμάνι ένα μικρό ξενοδοχείο, ένα σπίτι στην ουσία, με μία κοινόχρηστη τουαλέτα και τέσσερα δωμάτια που θα φιλοξενούσαν τους λιγοστούς επισκέπτες του νησιού, και στην πορεία θα γινόντουσαν οκτώ και έπειτα δέκα και πλέον δεκατέσσερα. Ως το ‘84 που ήρθε το ρεύμα, τα δωμάτια φωτίζονταν με γκαζόλαμπες. Το 1987 έγινε πρόεδρος στην κοινότητα θέλοντας να κάνει ό,τι ήταν δυνατό ώστε να προοδέψει το νησί του, να γίνουν δρόμοι και υποδομές, να γίνει πιο εύκολη η ζωή των ντόπιων, να έρθουν και περισσότεροι επισκέπτες. Τους χειμώνες, πριν αναλάβει την κοινότητα, τους περνούσε στη Σάμο, ώστε να μπορεί να εργάζεται ως εργολάβος και οικοδόμος. Πήγαινε συχνά και στην Αθήνα για δουλειά το ‘60 και το ‘70. Μετέπειτα ωστόσο, αφότου ολοκλήρωσε και την θητεία του, δεν ήθελε να αφήνει το Αγαθονήσι για πολύ. Προτιμά την αίσθηση της ελευθερίας και της εμπιστοσύνης στους ανθρώπους. Προτιμά το να μπορεί να αφήνει τις πόρτες ξεκλείδωτες χωρίς κανέναν φόβο.
Κείμενο: Χριστίνα Κυπαρισσά
