Τι να πει κανείς για την απλότητα, την αγνότητα, τη λιτότητα και την αγάπη που έχει μέσα στην καρδιά του ο Παύλος Γαβαλάς; Homo homini lupus, είχε πει ο Hobbes, ο άνθρωπος δηλ. είναι λύκος απέναντι στους άλλους ανθρώπους, και το πόσο αληθινό είναι αυτό το ρητό το απέδειξε η ιστορία. Ο Παύλος Γαβαλάς, 66 χρονών σήμερα, αποφεύγοντας κάθε ανθρώπινη συναναστροφή, λες και είχε υπόψη του τον φιλόσοφο, από τότε που θυμάται τον εαυτό του βρίσκεται στο βουνό της Αμοργού με κατσικάκια. Ο ορεσίβιος που βρίσκει την απόλυτη χαρά εκεί μαζί με τα ζωάκια του, έχει μείνει στο βουνό έως και τρεις συναπτούς μήνες, ατενίζοντας μονάχα τα βράχια του νησιού και το Αιγαίο.
Η μοναδική φορά που είδε πολύ κόσμο συγκεντρωμένο ήταν όταν στα 17 του, έναν δεκαπενταύγουστο στα τέλη της δεκαετίας του 1960, χρειάστηκε μετά από πολύ καιρό να κατέβει από το βουνό για προμήθειες. Ο ίδιος περιγράφει τον πανικό του με τα εξής λόγια: «ένιωσα σαν φοβισμένο κατσίκι κι έτρεξα πίσω στο βουνό όταν αντίκρισα όλον αυτόν τον κόσμο και αυτόν το θόρυβο». Δεν θα την έλεγες αγοραφοβία τη συναισθηματική του κατάσταση, αλλά ανθρωποφοβία. Και καλά έκανε και αισθάνθηκε έτσι. Ποιοι ήταν όλοι αυτοί και γιατί έπρεπε να διαταράξουν τόσο πολύ τη στωική αταραξία του βουκόλου με την ηχορύπανση που παρήγαγαν τα ενοχλητικά τους στόματα;
Ο ρομαντικός Παύλος Γαβαλάς που σήμερα δηλώνει πως το μόνο που θα άλλαζε από τη ζωή του θα ήταν να χόρευε ακόμη περισσότερο με τη γυναίκα του στα πανηγύρια, έμαθε γράμματα διαβάζοντας το περιοδικό Ρομάντζο και εφημερίδες 2-3 μήνες μετά την εκτύπωσή τους που του έφερναν οι συγχωριανοί του. Στην Αμοργό μέχρι και το 1980 υπήρχαν 2-3 δρομολόγια τον μήνα, δεν υπήρχε ρεύμα, λιμάνι, δρόμοι και ηλεκτρισμός. Τι να τα κάνει ένας άνθρωπος απλός που βρήκε την ομορφιά της ζωής στην αγάπη του και στη φύση, μακριά από κάθε πομπώδη κρότο της τεχνολογίας και των αστόπληκτων εξαρτημένων της;
