Τέλειωσε το δημοτικό στη Βάρη της Σύρου, εκεί όπου ζει και σήμερα. Παντρεύτηκε από έρωτα και χώρισε από έρωτα. Μεγάλωσε μέσα στα μπαρ της Ιαπωνίας. Από τα δεκαπέντε μισό έως τα είκοσι ταξίδευε Αμερική – Ιαπωνία, ήθελε να ανακαλύψει τί είναι αυτό που υπάρχει πίσω από τον ορίζοντα. Το φυλλάδιό του το έχει ακόμη, δεν το έδωσε ούτε για να πάρει σύνταξη, είχε για εκείνον αξία μεγαλύτερη ως ενθύμιο.
Έπειτα δούλεψε σερβιτόρος και αποφάσισε κάποια στιγμή να ανοίξει και την δική του ταβέρνα, σε ένα μικρό ορεινό χωριό. Την έκλεισε το 1990, όταν οι παραλιακές ταβέρνες απέκτησαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τους τουρίστες και τους ντόπιους και ξεχάσανε τα χωριά μακριά απ’ την θάλασσα.
Ανέλαβε τότε ένα ταξί και μια μέρα μπήκαν μέσα δύο τουρίστες. Ήθελαν να τους ξεναγήσει στο νησί, τον ρωτούσαν για το ‘να και για τ’ άλλο. Τότε συνειδητοποίησε πως γνώριζε ελάχιστα για την ιστορία του νησιού του. Ξεκίνησε να διαβάζει βιβλία και να τριγυρνά τα βουνά του νησιού.
Τότε, πριν 30 σχεδόν χρόνια ανακάλυψε σε έναν από τους λόφους του νησιού, ψάχνοντας απαντήσεις για την ιστορία του τόπου, μια σειρά από υπέροχες βραχογραφίες. Πέρασαν δέκα χρόνια για να καταλάβει τι ήταν αυτό που είχε βρει. Για να μπορέσει να τις κατανοήσει, άρχισε να διαβάζει και να μελετά αρχαιολογία, αστρονομία και ιστορία, επιθυμώντας να αποκωδικοποιήσει τον σπουδαιότερο γρίφο της ζωής του. Συνέχισε να ψάχνει και να διαβάζει, βρίσκοντας και άλλες βραχογραφίες. Έκανε σεμινάρια αρχαιολογίας, διψούσε να μάθει όσο περισσότερα μπορούσε για τον κυκλαδικό πολιτισμό, για τα σύμβολά του.
Συνεχίζει ακόμη να αναζητά απαντήσεις και να ψάχνει. Ό,τι έχει βρει μέχρι σήμερα, το έχει αποτυπώσει στη μικρή βεράντα του σπιτιού του, για να το μελετά όποτε ο νους του τον οδηγεί σε κάποιο μονοπάτι απαντήσεων. Έχει περάσει μια νύχτα ολόκληρη στον πυθμένα ενός αρχαίου πηγαδιού, παρατηρώντας τα άστρα και το φεγγάρι που μεσουρανούν, να καθρεφτίζονται πεντακάθαρα στην ατάραχη επιφάνεια του νερού του. Τον γοητεύει η γνώση αυτού του τόσο μακρινού πολιτισμού για το ηλιακό σύστημα, τις εποχές, την εφορία της Γης.
Ο Λούης Ρούσσος έχει αφιερώσει τον εαυτό και την σκέψη του σε ένα παιχνίδι χαμένου θησαυρού, όπως αυτό που του διηγούνταν όταν ήταν μικρός η γιαγιά του. Στην αναζήτηση απαντήσεων ενός γρίφου χιλιάδων χρόνων, σκαλισμένο στα βράχια της Σύρου.
«Ακόμη και όταν ψαρεύω τα πρωινά με το καλάμι μου κάτω στην θάλασσα, ο νους μου τρέχει εκεί, στα άστρα που αποτυπώθηκαν τόσες χιλιάδες πριν πάνω σε αυτούς τους βράχους. Ψάχνω διαρκώς απαντήσεις.».
Αφήγηση – Κείμενο: Χριστίνα Κυπαρισσά
