Ο Κώστας Δεπάστας διαθέτει από πάππου προς πάππον εργαστήριο αγγειοπλαστικής που υπάρχει από τότε που θυμάται τον εαυτό του αλλά κι από πολύ νωρίτερα. Η οικογενειακή αυτή απασχόληση είναι για τον ίδιο «ένα κομμάτι της ψυχής του», όπως λέει ο ίδιος χαρακτηριστικά. Κάθε φορά που επεξεργάζεται πηλό ονειρεύεται πως θα κάνει το καλύτερό του έργο, μέχρι το επόμενο. Αν και ήταν δοσμένος στην τέχνη του εξ απαλών ονύχων, καταπιάστηκε με διάφορες εργασίες προκειμένου να είναι αυτάρκης: από ψαράς έως κτηνοτρόφος μέχρι όμως και ναυτικός, καθώς, ακούγοντας τη δεκαετία του 60 συνομήλικούς του να διηγούνται ιστορίες από τα ξένα, ζήλεψε και θέλησε να βγει έξω από τον μικρόκοσμό του. Έτσι, ναυτολογήθηκε και ταξίδεψε σε Αφρική, Ασία και Καναδά για να επιστρέψει έναν χρόνο μετά πίσω στη Χερρόνησο της Σίφνου και το αγαπημένο του εργαστήριο αγγειοπλαστικής.
Έκανε έναν γάμο αλλά δεν κράτησε για πολύ και έκτοτε παρέμεινε εργένης από επιλογή. Παρά όμως αυτήν την εκούσια επιλογή, μια νοσταλγία και μια πικρία διαφαίνεται στις εκφράσεις του προσώπου του, στην καταφατική του απάντηση πως όντως είναι ο τελευταίος τεχνίτης του πηλού και ως εκ τούτου το πατροπαράδοτο σιφνέικο εργαστήριο θα κλείσει μετά από αυτόν κι έπειτα από αιώνες. Ο ρομαντικός αυτός άνθρωπος που πιστεύει πως η αγγειοπλαστική τρέφεται από την ψυχή, άφησε πολλά έργα που τρέφουν και τέρπουν τη δική μας και είναι το τελευταίος κλάδος του δέντρου αυτής της όμορφης τέχνης στο νησί της Σίφνου.
Κείμενο: Αγγελική Ιλιοπούλου
