Η πόρτα στο σπίτι της μένει όλη τη μέρα ανοιχτή, δεν έχει φόβο στο νησί λέει. Τρία σπίτια παρακάτω παίζει το «Μουρμούρικο ζεϊμπέκικο» του Γιάννη Χαλικιά και ο ήχος του γεμίζει το δωμάτιο, προσκαλώντας το καναρίνι στο κλουβί να συνοδεύσει το μπουζούκι.
Στο τραπέζι μπροστά της είναι στρωμένη όλη της η ζωή, ο πιο πιστός της σύντροφος και η πιο μακραίωνη σχέση της, η μαστίχα. Από τα δέκα της χρόνια, τότε που «εκατάλαβεν τον κόσμο τούτο», τα δυο της χέρια έχουν καθαρίσει τόνους δάκρυα από τα Μαστιχόδεντρα της Χίου.
«Όταν ήμασταν εμείς νέες, οι άνδρες μας εκολλούσαν, αλλά εμείς προσέχαμε. Σήμερα γυναίκες και άνδρες είναι ελεύθεροι, αλλά ποτέ δεν χορταίνει ο ένας τον άλλο, έτσι είναι αυτή η σχέση».
Παρά τα 80 της χρόνια, η φωνή της αντηχεί νεανική στη γειτονιά και το γέλιο της γάργαρο, σαν κοριτσιού. Κάθε ταξίδι που έχει κάνει, ένα σεργιάνι για εκείνην, γεμάτο ενθύμια για την ζωή. Μια ζωή για την οποια μιλά με ευγνωμοσύνη, γιατί «Την ώρα του καθένας δεν την ξέρει».
