Μιλάει για τη μυρωδιά που αποπνέει το σφουγγάρι της Καλύμνου, σαν να είναι η πιο όμορφη μυρωδιά του κόσμου. «Το σφουγγάρι είναι το ξενοδοχείο του βυθού, φιλοξενεί στους κόλπους του λογιών λογιών μικροοργανισμούς». Ο ίδιος του βουτούσε από παιδί και πάντα είχε την επιθυμία να μαθαίνει και να διαβάζει για τα σφουγγάρια. Όπως μας λέει για τα κείμενα του Οππιανού, που αναφέρονται στους δύτες της ελληνιστικής περιόδου, οι οποίοι έβαζαν στο στόμα τους λάδι και όταν βουτούσαν στον βυθό το έφτυναν, για να τους δώσει την διαύγεια που δημιουργεί στο νερό και να μπορέσουν να δουν τα σφουγγάρια.
Ο Μανώλης Μακρυλλός επεξεργάζεται και εμπορεύεται σφουγγάρια από το 1983, μέσα σε ένα κτίριο του 1896. Ο παππούς του ήταν καπετάνιος σε σφουγγαράδικα με ιστορία στο νησί και γνωστός για την φράση «άντε αυτός που ‘φαγε τ’ αυγό». Όταν ήταν μικρός ήθελε να γίνει σφουγγαράς, αλλά τον τρόμαζε η εικόνα που είχε στο μυαλό του από ένα ημερολόγιο, με ένα καΐκι στα νερά της Μπαρμπαργιάς και έναν δύτη που είχε χτυπηθεί από την νόσο. Πριν γίνει έμπορος, ήταν μηχανικός του εμπορικού ναυτικού, ώσπου παντρεύτηκε την κόρη του «βασιλιά των σφουγγαριών» στο Παρίσι και η ζωή τον έφερε και πάλι πλάι στα σφουγγάρια. Έχει ταξιδέψει σε όλα τα μέρη της μεσογείου που παράγουν σφουγγάρια και λυπάται που σήμερα η παραγωγή της Καλύμνου έχει φτάσει σχεδόν να εξαλειφθεί, ενώ κάποτε υπερέβαινε τους 100 τόνους τον χρόνο. Τα σφουγγάρια όμως είναι στο αίμα των ανθρώπων της Καλύμνου, γιατί έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές.
Κείμενο: Χριστίνα Κυπαρισσά
