Έφυγα 15 χρονών στα καράβια, έλειψα 25-27 χρόνια από το νησί και γύρισα μόνιμα το ‘86. Σκοτάδια, δεν υπήρχε τίποτα τότε, ούτε λιμάνι, πηγαίναμε με βαρκάκι και μαζεύαμε όποιον ήθελε να κατέβει. Το ‘81 ήρθε το ρεύμα, τα μουλάρια και ένα τηλέφωνο που το βάλανε σε ένα σπιτάκι, σε άκουγε όλο το νησί. 10 οικογένειες υπήρχαν όλες κ όλες με 10-11 παιδιά η καθεμία. Πήγαινα στην εκκλησία της Παναγιάς πάνω στο λόφο σχολείο μέχρι 6η δημοτικού, ήμασταν 27 παιδιά. Το πρώτο μου ταξίδι έκανα δρομολόγιο Ελλάδα-Αγγλία-Αμερική-Ιαπωνία-Καναδά, μας πήρε 15 μήνες. «Ουρανός και θάλασσα και οι γλάροι μόνο». Πέρασα δύο κυκλώνες και οι δύο στον Ατλαντικό. Με το ‘Φλώρα’ φορτώσαμε παλιοσίδερα και ήμασταν 3 μέρες πάνω κάτω απο Αμερική Ιαπωνια, μας πήρε 67 μέρες στρειτ. Και εδώ ο μπέης βγαίνοντας προς Γιβραλτάρ για Γαλλία. Οταν έφυγα από εδώ δεν είχαμε ούτε ραδιόφωνο, κανένα ερέθισμα, μόνο Πάτμο και Λέρο έιχα πάει. Χάζευα στις μεγάλες πόλεις, το άγαλμα της Ελευθερίας!
Το πρώτο μέλημα ήταν να δουλέψω, είχα 5 αδέρφια, οι γονείς μου τότε δεν είχαν δουλειά, μεγάλες φτώχιες τότε. Βγαίναμε στα λιμάνια. Μόνο με γράμματα επικοινωνούσαμε, ο ατζέντης και ο σιψάντης φέρνανε τα τρόφιμα και τα γράμματα. Μόνο τον πατέρα μου είχα εγώ. ‘Ετρωγα οτι έβγαζα και μετά ξανάφευγα στα καράβια. Σας την χαρίζω την Αθήνα σας! Στο νησί δοκιμαστικά ήρθα, κυρίως να δω τη μάνα όταν πέθανε ο πατέρας μου, με τράβηξε η ηρεμία του νησιού, είχα μια βάρκα ψάρευα μου άρεσε. Εϊμαι 32-33 χρόνια στο νησί και είναι πολύ ωραία, άνοιξαν ταβερνάκια το ‘89, ήρθε τουρισμός γνωρίσαμε ωραίο κόσμο με σκάφη, ιστιοπλοικά. Ο χειμώνας είναι δύσκολος, σε κακοκαιρία δεν έχουμε γιατρό, ήρθε το πολεμικό και πήρε την αδερφή μου που ήταν χαμηλά σε οξυγόνο. Που να πας τώρα τέτοιες εποχές είναι δύσκολα. «Μακρύ, κουραστικό ταξίδι το πεπρωμένο. Μα το χειρότερο, πας ή έρχεσαι δεν ξέρεις» (Κική Δημουλά).
Έχω ξεκαθαρίσει την ιστορία με το Αλ Καπόνε μου το κόλλησαν στα 20, δε με κυνηγάνε πια. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Κείμενο: Μαριάννα Πατεράκη
