Έχει ζήσει φριχτά πράγματα, μπροστά στα παιδικά της μάτια εκτυλίχθηκαν τα πιο απάνθρωπα και βίαια σκηνικά του 20ού αιώνα. Μέσα της γεννήθηκαν εφιάλτες που την αρρώσταιναv και δεν την άφηναν να ζήσει.
Γερμανική κατοχή, ομαδικές εκτελέσεις, βιασμοί, εμφύλιος, κομμένα κεφάλια, διαπομπεύσεις, αποικιοκρατία στο βελγικό Κονγκό, απαγχονισμοί αθώων ανθρώπων, πεινά, εκμετάλλευση.
Στην παιδική της ψυχή αυτά τα γεγονότα πήραν τερατώδεις διαστάσεις και την τραυμάτισαν βαθιά.
Από την Ικαρία, στη Μικρά Ασία, μετά στην Αραβία και από εκεί στο Βελγικό Κονγκό για να καταλήξει μετανάστρια στην Γερμανία.
Στα 33 της σχεδόν τυφλώθηκε, έβλεπε πράγματα θολά μέσα σε ένα σκοτάδι γεμάτο αίματα.
Πήγε σε οφθαλμιάτρους σε νευρολόγους, έκανε όλες τις εξετάσεις, όμως δεν έβρισκαν καμία εξήγηση. Δεν ήταν οργανική πάθηση, ήταν ψυχική νόσος, με την πολύχρονη βοήθεια ψυχιάτρου και μέσα από μια επίπονη “εγχείρηση ψυχής” και ανάλυση βάθους ήρθε η κάθαρση, απελευθερώθηκε ήταν εκείνη η μαγεμένη ώρα που το σκοτάδι μέσα της έγινε φως.
Αξίζει να ζεις σε αυτόν τον σκοτεινό κόσμο και πολύ μάλιστα αλλά πρέπει να αγωνίζεσαι, να παίρνεις το σκοτάδι και να το μεταμορφώνεις σε φως. Να μάθεις όχι να ξεχνάς αλλά να συγχωρείς και να αγαπάς.
Σε όλη αυτή την επίπονη διαδρομή είχε δίπλα της το βιολί και το γράψιμο που της έδιναν το κουράγιο και την δύναμη να αντέξει. Το τελευταίο της βιβλίο το ονόμασε Ανατολή, όχι από την γεωγραφική κατεύθυνση, αλλά από τον ήλιο που ατέρμονα ανατέλλει και γεννάει φως μέσα από το σκοτάδι, όπως εκείνη.
