Ο Χρήστος Ψαρρής γεννήθηκε το 1945 και έζησε όλη του τη ζωή στη Χερρόνησο της Σίφνου που, όπως λέει, είναι ο παράδεισός του. Εδώ βλέπει τα ηλιοβασιλέματα με φίλους πίνοντας ρακές και ανταλλάσσοντας μαντινάδες, εδώ απολαμβάνει την ανατολή και το φεγγάρι και γαληνεύει η ψυχή του. Καταπιάστηκε με γεωργικές και κτηνοτροφικές εργασίες, είχε και 35 χρόνια ένα κουρείο, όμως απ’ όσες έκανε δουλειές η πιο αγαπημένη του ήταν εκείνη στην οικοδομή. Στο κουρείο εργαζόταν τα Σαββατοκύριακα όπως και τα βράδια τις καθημερινές, για να εξυπηρετεί τον κόσμο όταν τελείωνε από τα χωράφια και τις άλλες του δουλειές.
Όταν ήταν έφηβος τα αγόρια έπαιζαν τα «τσούνια», ένα παιχνίδι κατά το οποίο όποιος κέρδιζε έδινε το χαρτζιλίκι του στο κορίτσι που του άρεσε. Ακόμη θυμάται με παράπονο όχι μόνο πως λόγω της πρωινής του δουλειάς με τα ζώα και τα χωράφια αλλά και της βραδινής με το κουρείο δεν προλάβαινε να πάει να παίξει, αλλά και πως μολονότι δούλευε τόσες ώρες δεν μπορούσε να πάει να κερδίσει και να δωρίσει το χαρτζιλίκι του σε εκείνη που ήθελε. Ωστόσο, από τα 13 του ο Χρήστος Ψαρρής ήξερε τη γυναίκα που θα παντρευόταν, την οποία και διεκδίκησε με μαντινάδες και στον γάμο θα της πει: «ποτήρι σε κρυστάλλινο σε ασημένιο δίσκο, όλες τις χάρες του θεού επάνω σου τις βρίσκω».
Στον γάμο της κόρης του θα πει «ένα σωρό σε θέλουνε, δεν ξέρω αν αληθεύει, μα εσύ να πάρεις κόρη μου αυτόν που σε λατρεύει, για μένα περισσεύει», όπως και «κάθε βήμα στη ζωή μέτρα το και περπάτα, γίνε για με παράδειγμα και όποιον θες αγάπα». Τη δημιουργική του φύση εξώθησε δυστυχώς και ο πόνος του για την παράλυτη δυστυχώς πλέον κόρη του που πάσχει εδώ και είκοσι χρόνια από σκλήρυνση κατά πλάκας, κι όταν ένας συγχωριανός του τον ρώτησε γιατί ήταν συννεφιασμένος, εκείνος ψέλλισε «πολλά ή λίγα βάσανα όλος ο κόσμος έχει, αλλά εγώ έχω αγιάτρευτη πληγή που μέρα νύχτα τρέχει».
Όταν στα 45 του τού είπαν πως δεν μπορούσε πλέον να δουλεύει στην οικοδομή λόγω σοβαρού προβλήματος στη μέση, αποφάσισε να ασχοληθεί με την αγιογραφία γιατί, όπως λέει, δεν αντέχει να κάθεται ούτε λεπτό. Ο πολύπλευρος οικοδόμος με τις καλλιτεχνικές τάσεις που προδίδει τόσο η ενασχόλησή του με τη στιχουργία όσο και με την αγιογραφία, φρόντισε και για τις πνευματικές αλλά και για τις πρακτικές του ανάγκες, και σήμερα κοντά στα 80 του, δραστήριος ακόμη, μαστορεύει το μετόχι του και είναι αυτάρκης σε λαχανικά, κρέας και κρασί. Ο Χρήστος Ψαρρής είναι ένας μαχητής που επέλεξε να εξορκίσει τις πικρίες της ζωής με τη δύναμη του λόγου, της ψυχής και τη θέληση ν’ αφήσει το δικό του μικρό στίγμα στη στιγμή του χρόνου.
Κείμενο: Αγγελική Ιλιοπούλου
