Η ποικιλία των γραμμών και των χρωμάτων του ουρανού όπως και το χαρούμενο πρόσωπο του κ. Παναγιώτη Παραδείση από τους Λειψούς προσημαίνουν πριν από κάθε ανάγνωση το πολυδιάστατο, το μαχητικό και το προσαρμοστικό του πνεύμα. Λατρεύει το νησί του κι έχει τόσο πολύ χαράξει στη μνήμη του το μπλε του Αιγαίου, που αναγνωρίζει κάθε του βραχονησίδα. Γεννημένος το 1944 και σε ηλικία μόλις 10 ετών κερδίζει το πρώτο του μεροκάματο των πέντε δραχμών δουλεύοντας στα αμπέλια από την Ανατολή ως τη Δύση του ηλίου. Μέχρι και το 1956 όλο το νησί ήταν ένας τεράστιος αμπελώνας που παρήγαγε και πωλούσε το προϊόν του στην Κάλυμνο.
Είδε και έζησε το τσουνάμι που προκάλεσε ο σεισμός του 1957. Ήταν αυγή όταν με τα σαστισμένα παιδικά του μάτια αντίκρισε απ’ το μπαλκόνι βρυχώμενα κύματα 9-10 μέτρων να σκεπάζουν το λιμάνι. Όλο το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς οι κάτοικοι του νησιού διαβίωσαν στα βουνά από φόβο επανάληψης της έκρηξης θυμού της φύσης.
Λιτός κι απέριττος, του άρεσαν όλες οι δουλειές επειδή κάλυπτε με αυτές τις βασικές του ανάγκες. Δεν στερήθηκε ποτέ τίποτα κι έφτασε να παίρνει μέχρι και 26 δραχμές μεροκάματο όταν ο καφές κόστιζε μισή δραχμή. Τα δραστήρια χέρια του καταπιάστηκαν με ποικίλες κι άκρως αντιθετικές μεταξύ τους εργασίες, από την απασχόληση στις αποχετεύσεις, στα λύματα και τα σκουπίδια μέχρι την οικοδομή, τα κάρβουνα, τα ασβεστοκάμινα, τα αμπέλια και τα χαρούπια. «Αν δεν βαριέσαι, ας είναι μικρό το νησί, πάντα βρίσκεις κάτι», λέει ο ίδιος με υπερηφάνεια.
Ο κ. Παραδείσης δημιούργησε τον δικό του παράδεισο με την αυτονομία που του χάρισε η εργατικότητά του αλλά και με τα γαμήλια γλέντια και την κοινωνική συναναστροφή που αναπολεί. Σήμερα νοσταλγεί περισσότερο το γλέντι στη βυζαντινή Παναγία του Χάρου, τότε που γινόταν στο εξωκλήσι. Το πανηγύρι γινόταν μέχρι το 1970 και θυμάται να μεταφέρουν εκεί με μουλάρια τραπέζια και καρέκλες. Αργότερα, όπως αφηγείται, επειδή άρχισε να έρχεται πολύς κόσμος, το πανηγύρι μεταφέρθηκε κάτω στην πλατεία.
Δεν θα άλλαζε τίποτα στη ζωή του, δηλώνει χαμογελώντας, ενώ προσφιλής σε όλους και κοινωνικότατος, μοιάζει να τον απασχολεί η υστεροφημία όσο τίποτα άλλο λέγοντας «στο τέλος μένει το καλό όνομα». Και θα το έχει γιατί έχει δουλέψει πολύ για αυτό.
