Ξεκίνησε από μικρός να δουλεύει ως ψαράς, έχοντας πάντα πολλή αγάπη για τη θάλασσα και τη μικρή του βάρκα. Το συναισθηματικό δέσιμο, ωστόσο, που είχε με την οικογενειακή παράδοση του παστελιού που δίνεται σε γάμους και βαπτίσεις και γιορτές στη Φολέγανδρο τον έκανε να εγκαταλείψει το ψάρεμα και να συνεχίσει μαζί με τη γυναίκα του την παρασκευή παστελιού, ακριβώς όπως οι γονείς του. Παρατηρώντας τους με τη γυναίκα του πάντοτε με ένα χαμόγελο γεμάτο καλοσύνη ζωγραφισμένο στα χείλη αντιλαμβάνεται κανείς πως αγαπάνε αληθινά αυτό που κάνουν και είναι περήφανοι που προμηθεύουν τη Φολέγανδρο και όλο το Αιγαίο με τα παστέλια τους.
Η γέφυρα από το καΐκι του στέκει ακόμα αγέρωχη στο άγριο τοπίο πάνω από το εργαστήριό του ατενίζοντας το Αιγαίο.
Για εκείνον το Αιγαίο είναι ο τόπος του και όλο του το «είναι» μαζί. Δεν θα ξεχάσει ποτέ όταν έκανε τη θητεία του στο Ναυτικό και ταξίδευε με φρεγάτα στις Κυκλαδες ότι αναγνώριζε κάθε βράχο μέσα στη νύχτα. Δεν μπορούσε να πίστεψει πως πέρναγε έξω από το νησί του γιατί στην ακτή είχε φώτα, κάτι που δεν ίσχυε όταν έφευγε για να καταταχθεί στο Ναυτικό καθώς στη Φολέγανδρο δεν υπήρχε ακόμη ηλεκτρικό.
