Άνθρωπος που του αρέσουν τα χρώματα, τα παραμύθια και τα ποιήματα, σίγουρα είναι ένα υπερβατικό όν που καλλιτεχνεί με τη νόηση και τη φαντασία για να αντέξει το άσχημο, το ανιαρό, το ανούσιο και το τεχνητό. Έτσι και η Δέσποινα Μελιανού, η «κυρία μπλα μπλα» όπως τη λένε οι τέσσερις κόρες της, έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τον λόγο, τους στίχους, τη φύση και τον ήλιο, ειδικά της Πάτμου.
Ο ήλιος του νησιού της Αποκάλυψης είναι ζωτικής σημασίας για την ίδια, αφού όποτε ένιωθε μόνη ή θλιμμένη, έβρισκε τη θεραπεία της φέρνοντας νοερά μπροστά της τον ορίζοντα του Αιγαίου και τον ήλιο της Πάτμου. Έζησε στην Κάμπτεν της Αγγλίας για δύο-τρία χρόνια και ερωτεύθηκε και το Λονδίνο, όμως η ακτινοβολία του ελληνικού ήλιου που αντανακλούν οι Προσανατολισμοί του Ελύτη και έργα του Καζαντζάκη και του Καββαδία έχει τόσο κατοικήσει στην καρδιά της, που ήταν αδύνατο να μείνει μακριά της. Την ενέργεια που παίρνει όταν περπατάει ξυπόλητη στην Πάτμο δεν την έχει βρει πουθενά αλλού, ούτε και στην Αγγλία, παρά τις προσπάθειές της. Την ελευθερία που μπορεί να έχει στο νησί της την παρομοιάζει με φτερά μέσα στην ψυχή της, μια ψυχή που ερωτεύεται αδιαλείπτως την ομορφιά, μετουσιώνει τον κόσμο με χρώμα κι οσφραίνεται τη φύση. Μόνο στη φύση δεν θα παρέμβαινε ποτέ και δεν θα επιβίωνε σε πόλη.
Μολαταύτα, στην Αγγλία γνώρισε τον «άνδρα που ήθελε να κάνει πολλά παιδιά», όπως λέει. Εκείνη είχε τον ρόλο της head chef σε ένα κατάστημα κι εκείνος ο Ιταλός του βοηθού της, ρόλοι που πλέον έχουν αντιστραφεί, όπως λέει γελώντας. Το 2017 άνοιξε το καταφύγιο παραμυθιών της, ένα βιβλιοπωλείο με βιβλία ποίησης και παιδικά παραμύθια, όλα διαβασμένα και επιλεγμένα από την ίδια. Τον αναγνώστη υποδέχονται έξω από το παραμυθοπωλείο μια πειρατική σημαία και ως σήμαντρο κοσμοθεωρίας ρητά του Καμύ, του Καζαντζάκη και του Ελύτη. Τα παιδιά της θέλει να μεγαλώσουν στην Πάτμο για να είναι όλη η οικογένεια μαζί και γιατί τα πατινιώτικα σπίτια είναι ποίηση, όπως λέει χαρακτηριστικά. Η σχέση που έχει η Δέσποινα Μελιανού με τον τόπο είναι σχετική, αφού το μέρος αλλάζει και είναι ζωντανό. Γράφει στους τοίχους πολλά αποφθέγματα από αγαπημένους της ποιητές και συγγραφείς, για να τα διαβάζει και να μην τα ξεχνάει. Το τελευταίο απόφθεγμα που έγραψε είναι του Καμύ, όμως η φράση «μονάχα με τη δύναμή μου» του Καζαντζάκη φαίνεται να διαλέγεται περισσότερο με το είναι της.
Ο κόσμος γύρω της δεν είναι συμβατός με τον εντός της κόσμο, τον πλήρη χρωμάτων και παραμυθιών. Ειδικά όσο μεγαλώνει ο κόσμος γύρω της την μπερδεύει, γι’ αυτό και δημιουργεί τον δικό της με όποιους εκείνη θέλει. Όποτε θέλει συναντά στα όνειρά της τον David Bowie και τη Virginia Woolf, ενώ θα βρεθεί και σε μαύρες τρύπες ενίοτε, όμως πάντα εμφανίζεται κάποιος να την τραβήξει πάλι πάνω. Μια φορά, μάλιστα, ήταν ο Μάρκος Αυρήλιος. Η φωτεινή της όψη, κατάγεται από την χώρα της ποίησης όπου δεν υπάρχει αξία χωρίς δημιουργία, φαντασία, ενσυναίσθηση και εικονοπλασία. Αυτό είναι το σύμπαν στο οποίο καταφεύγει κι όποιος εισέλθει εντός του και δεν τρομάξει, θα κάνει έναν απίθανο διάλογο με τον εσώτερο εαυτό του, τον αυτοσκοπό του, την αισθητική και την ηθική του.
