Για τον κύριο Δημήτρη η γλύκα της θάλασσας του Αιγαίου δεν υπάρχει πουθενά. Η φτωχιά προκυμαία όπου μεγάλωσε τον έριξε στη ναυπηγική. Καραβομαραγκός στο επάγγελμα, έμαθε το Αιγαίο από τις ιδιαιτερότητες της κάθε βάρκας, φτιαγμένη για τις ανάγκες του νησιού της, άλλη η μορφή της θάλασσας σε κάθε έκτασή της.
Έζησε σε εκείνο το κομμάτι του χρόνου που είδε τις μεταφορές να γίνονται με καΐκια και μετά με φορτηγά πλοία, τους πολιτισμούς να πηγαίνουν και να έρχονται. Αυτός όμως κράτησε την ουσία της τέχνης του, τη σιγουριά που θα δώσει στον άλλον άνθρωπο να βγει στη θάλασσα και να μην έχει έννοια.
Γι αυτό και δεν την εκμεταλλεύτηκε ποτέ, «τι να τα κάνω τα πλούτη αν είναι να ξέρω ότι ο άλλος έχει πληγή». Αυτή είναι και η μοναδική έννοια που κουβαλάει ο ίδιος, μη φύγει και δεν καταφέρει να παραδώσει σε κάποιον την τέχνη του, και την ευαισθησία του γι αυτήν.
