Ο Παπά-Γιάννης ο Μεσαριανός ακάματος φάρος πνευματικότητας μέσα από την προσωπική του διαδρομή και παρουσία φωτίζει συνδετικά το παρελθόν με το παρόν της Άνδρου.
Δεν ταξίδεψε ποτέ σαν ναυτικός, από τους 53 συμμαθητές του στο σχολείο οι 50 έγιναν καπετάνιοι, εκείνος αποφάσισε να γίνει πνευματικός αγωγός στον τόπο του. Όμως την θάλασσα την αγαπάει και κυλάει στο αίμα του. Το αισθάνεσαι όταν μιλάει για την γαλάζια της απεραντοσύνη, όταν σου λέει ότι η θάλασσα για τον Ανδριώτη είναι το καθρέφτισμα των πόθων του και των καημών του.
Για πολλές δεκαετίες έχει κοινωνήσει τις σημαντικότερες στιγμές, χαρούμενες και δυσάρεστες, στην Χώρα και τα χωριά της Άνδρου.
Απύθμενο πηγάδι εμπειριών και αναμνήσεων.
Θυμάται το 40 όταν κηρύχτηκε ο πόλεμος, ήταν οχτώ χρονών, το πρωί πήγανε στο σχολείο κανονικά έγινε διάλειμμα, το κουδούνι δεν ξαναχτύπησε να μπουν για το επόμενο μάθημα και τα παιδιά του γυμνάσιου έκαναν παρέλαση με την σημαία όχι όπως συνήθως, την είχαν απλωμένη.Θυμάται τα μαθήματα αεράμυνας , τα καταφύγια, σειρήνες δεν είχε η Άνδρος, η καμπάνα έδινε το σύνθημα ειδοποιούσε τον κόσμο.
Θυμάται στις γιορτές, του Αγίου Νικολάου, του Αγίου Δημητρίου, του Αγίου Γεωργίου πήγαιναν στα σπίτια που γιόρταζαν και την πρωτοχρονιά πήγαιναν σε όλα τα σπίτια σαν κινούμενο πανηγύρι που δεν τελείωνε. Τότε είχαν άλλη αξία οι γιορτές οι άνθρωποι ήταν πιο δεμένοι.
Θυμάται τα πρώτα χρόνια της ιερατείας του που η Άνδρος και τα χωρία της ήταν γεμάτα ζωή και τις Κυριακές οι εκκλησίες γέμιζαν και πως έφυγε ο κόσμος και έμειναν λίγοι στην Άνδρο και οι εκκλησίες άδειασαν.
“Δεν είναι η ζωή που ήταν παλιά, η ζωή όμως συνεχίζεται τρέχει και πρέπει να τρέξεις και εσύ μαζί της” μας λέει και εμείς νιώθουμε πως όσο και να γεράσει το σώμα η ψυχή του αντέχει να υπηρετεί τον σκοπό της.
