“Ταξίμι είναι η ψυχολογία του ανθρώπου. Αν δεν παίζεις ταξιμια είναι σαν μην έχεις ψυχή” ήταν απο τα πρώτα λόγια που μου είπε ενώ τα μάτια του έλαμπαν.
Ενα απο τα θρυλικότερα βιολία του Αιγαίου και της Ελλάδας o Σκάτζακας έπιασε πρώτη φορά το βιολί στα 8 του.
Αυτοδίδακτος ή μαλλον είχε για Δάσκαλος του στο βιολί την Ικαρία και την ανάγκη του να εκφράσει την λυρική απλότητα και τις χαρές του τόπου του.
Στα 12 έπαιξε τον πρώτο του γάμο με ένα γαλλικό βιολί του 1800 που του χάρισε ένας γεροντας. Το πούλησε για να πάρει καινούριο και χρειάστηκαν 55 χρόνια για να το ξαναβρεί τυχαία σε ένα σπίτι στο Φραντάτο.
Το αντάλλαξε με ένα άλλο και ξαναέπαιξε με αυτό σε ένα γάμο που έμελλε να είναι ο τελευταίος του. Το βιολί με το περιστεράκι που του είχε βάλει για να τον λυπηθούν και να μην του το πάρουν όταν ήταν 11 χρονών άνοιξε και έκλεισε μια ιστορία κυκλική γραμμένη από χιλιάδες πανηγύρια, αμέτρητους έρωτες και ένα σημαντικό κομμάτι της παράδοσης του Αιγαίου με τους δικούς του αυστηρούς κώδικες τιμής και φιλίας.
Τον έχουν καλέσει να παίξει σε όλο τον κόσμο. Στη Νέα Υόρκη πήγε να παίξει σε ένα χορό και τελικά έμεινε 3 μήνες, στην Κούβα πήγε να παίξει σε 3 χορούς και στον δεύτερο τον έψαχναν. Το βιολί και οι καλές παρέες που μαζεύονται γύρο του είναι η ζωη του.
Τον πλούτο μου είπε δεν τον μετράς με τα λεφτά αλλά με τοσο πόση φιλοξενία και χαρά έχεις δώσει για αυτό το σπίτι μου είναι ανοιχτό σε όλους και πάντα θα κερνάω ότι έχω, γιατί με γέννησε πλούσιο το νησί μου και το τιμάω αυτό.
“Ξύπνα Λευτέρη και άνοιξε και βάλε το βρακί σου και άνοιξε το πιθάρι σου να πιούμε από το κρασί σου.” Απόσπασμα από την αμπελοκουτσούρα.
Ένας στίχος που όσοι έχουν ζήσει ένα χάραμα στο Αιγαίο θα το έχουν τραγουδήσει χωρίς ωστόσο να γνωρίζουν ότι απευθύνεται σε έναν ζωντανό θρύλο τον Λευτέρη τον Σκάτζακα.
Η ζωή του απρόβλεπτη, απροσδιόριστη, γεμάτη ενέργεια και γοητεία σαν ένα ταξίμι που δεν τελειώνει.
Αφήγηση: Κωνσταντίνος Σοφικίτης
Επιμέλεια κειμένου: Τρύφωνας Κλης
Βίντεο: Κωνσταντίνος Σοφικίτης
Μοντάζ: Αργύρης Βαλασιάδης
