Όταν η κυρά Δέσποινα ερχόταν στη ζωή το 1930, τίποτα δεν προμήνυε τις καινοτομίες που θα έφερνε στο νησί. Δύσκολα παιδικά χρόνια, βαρβαρότητες από τους Ιταλούς και η εγκατάλειψη του σχολείου την οδήγησαν σε ένα φιλανθρωπικό έργο που έμεινε χαραγμένο στη «μνήμη» του νησιού. Ελλείψει φούρνου στην Άνω Μεριά, η κυρά Δέσποινα ξεκινά να φιλεύει τους ανήμπορους περαστικούς για να μετατρέψει, λίγο μετά τη δεκαετία του 1960, την καλοσύνη της ψυχής της στον πρώτο φούρνο της περιοχής. Η πρώτη τηλεόραση φέρνει το πρώτο ψυγειάκι που γεμίζει με τα πρώτα παγωτά για να φθάσουν όλα αυτά στο πρώτο τηλέφωνο που παραχωρεί αφιλοκερδώς στο κοινό. Μια δεκαετία αργότερα, ο φούρνος αλλάζει χέρια και εκείνη αποφασίζει να γίνει μέρος των πιο γλυκών στιγμών μιας οικογένειας με τη δημιουργία παραδοσιακών παστελιών που φτιάχνει πάντα συντροφιά με τον άνδρα της.
Η κυρία Δέσποινα γεννήθηκε το 1930 κι έμελλε να φέρει πολλές καινοτομίες στο νησί της. Στη θύμησή της, έρχονται πολύ ζωντανές οι εικόνες των δύσκολων χρόνων με τους Ιταλούς που ήταν και η αιτία να διακόψει πολύ νωρίς το σχολείο. Ελλείψει φούρνου στην Άνω Μεριά, η κυρία Δέσποινα, φίλευε πολλούς περαστικούς σε ανάγκη και λίγο μετά τη δεκαετία του ‘60 μετέτρεψε την καλοσύνη της ψυχής της στον πρώτο φούρνο της περιοχής. Οι πρωτιές συνεχίστηκαν με την πρώτη τηλεόραση, το πρώτο ψυγειάκι, τα πρώτα παγωτά και το πρώτο κοινόχρηστο τηλέφωνο που διέθετε αφιλοκερδώς. Μια δεκαετία αργότερα, άφησε το φούρνο σε άλλα χέρια και ξεκίνησαν με τον άντρα της να φτιάχνουν παστέλια για γάμους και βαφτίσια σύμφωνα με τα έθιμα του τόπου. Για εκείνη, το κόσμημα της Φολεγάνδρου είναι η αμίαντη θέα της.
