Η Χρύσα Καζάλα ζει στο βουνά ατενίζοντας τη θάλασσα από ψηλά, στον δικό της προστατευμένο κόσμο που γνωρίζουν μόνο οι καρδιακοί της φίλοι.
Το επώνυμο κρατάει από τον 16 αιώνα, οι πειρατές έδεσαν τον προπάτορά της στο κατάρτι για να τον εκτελέσουν, γιατί μοίραζε κρυφά φαγητό στο πλήρωμα, όμως είχε σουρουπώσει και οι μουσουλμάνοι δεν σκότωναν μετά την δύση. Την επόμενη ημέρα με τη βοήθεια του πληρώματος, είχε λυθεί και βούτηξε στην θάλασσα να γλιτώσει και εκεί τον βρήκανε ναυαγό Ικαριώτες πειρατές που έμεναν στο Σταύλο, τον μαζέψανε και του δώσανε την αδερφή τους. Αν δεν είχε συμβεί αυτή η μυθοστορηματικά παραμυθένια ιστορία δεν θα είχε γεννηθεί η Χρύσα το ’45.
Ο Καββαδίας, τα ποιήματα της μητέρας της που ανακάλυψε μετά τον θάνατο της και το ταξίδι ψυχής ήταν η αιτία για να αρχίσει να γράφει ποίηση, όχι για να την πουλήσει αλλά για να την χαρίσει σε όποιον την έχει ανάγκη σαν πυξίδα σκέψης.
Με το εφάπαξ μιας ζωής επέλεξε να κάνει ένα ταξίδι στην Ανταρκτική που όμως δεν θα τελειώσει ποτέ αφού από τότε δεν έχει σταματήσει να ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο ψυχή τε και σώματι. Τις περισσότερες φορές μόνη της, γιατί όπως λέει το ταξίδι είναι πέταγμα – φεύγει όχι μόνο το σώμα, αλλά και το μυαλό – είσαι σε άλλη διάσταση – είναι σαν να ξαναγεννιέσαι.
Συγκρατώ έναν στίχο της που τον έχει και στον τοίχο της σαν λάβαρο της ατομικής της επανάστασης «το μεγαλύτερο τίμημα της ελευθερίας δεν είναι η μοναξιά, είναι το στέγνωμα της ψυχής. Όποιος όμως τα καταφέρει δεν την αλλάζει με τίποτα». Και ή Χρύσα την κατόρθωσε την ελευθερία της.
