Καθώς εκείνος παίζει στο μπουζούκι του, μέσα από το σπιτάκι τους στην Μουτσούνα ακούγεται το λάδι στο τηγάνι της που χορεύει τις πατάτες. Παντρεύτηκαν στο χωριό και έμειναν δίπλα στους γονείς τους για να μπορέσουν να ζήσουν απ’ τη γη και τα ζώα. Έφυγαν μαζί για την Αθήνα και πέρασαν εκεί εικοσιπέντε χρόνια. Εκείνος στην οικοδομή και εκείνη να φροντίζει τέσσερα παιδιά και τους δυο γονείς της. Ο γάμος τους ήταν σωστός, χωριάτικος. Τα πιο ωραία τους χρόνια όμως, ήταν εκείνα πριν παντρευτούν, που έπρεπε να κρύβονται και δεν ήξερε κανείς τίποτα. Τις μέρες που ήτανε μονάχα οι δυο τους.
Η Σοφία και ο Μιχάλης Κριμιτζάς ζουν μαζί εξήντα χρόνια και δεν έχουν χωριστεί ούτε μια μέρα. Όποτε έπαιζε εκείνος μουσική στο μαγαζί ενός φίλου του, εκείνη πήγαινε πάντα να τόνε δει. Δεν ήταν αρκετά προχωρημένος όμως τότε ο κόσμος στο νησί, όπως λέει, και δεν τον άφησε να συνεχίσει, προτίμησε να πάει σοβατζής, που θα ‘ταν σίγουρη δουλειά, χωρίς μπελάδες και γυναίκες. Το 1977 άνοιξαν τον Ύφαλο και εκείνη μπήκε στην κουζίνα να μαγειρεύει «εξότικ», όπως λέει. Τη σάλτσα που έκανε το ρόστο της την έχει για καμάρι. Η μητέρα της ήταν μαγείρισσα πρώτη και την ζητούσαν απ’ το χωριό σε γάμους και τραπεζώματα να αναλάβει εκείνη το φαγητό. Δίπλα της έμαθε να μαγειρεύει και εκείνη αφού «Δεν μπορούσαμε εμείς να βγούμε να δουλέψουμε, έπρεπε από τον άντρα να περιμένουμε ακόμη τα λεφτά τότε, οπότε σπίτι μας καθόμασταν».
Την μουσική όμως εκείνος δεν την αποχωρίστηκε ποτέ, δεν έχει περάσει μέρα χωρίς τραγούδι και τα πρωινά την ξυπνάει ακόμη με πατινάδες. «Παλιά γνωριζόμαστε και παιρνιόμαστε, τώρα παντρεύονται και μετά τα εχαλάνε. Η νέα ζωή δεν μας αρέσει. Δεν μπορούμε με τα παιδιά μας να συνταυτιστούμε.» Τα κανόνισαν ωστόσο έτσι, ώστε να βολέψουν όλα τους τα παιδιά με τα χρήματα που δούλεψε εκείνος στην Αθήνα και τώρα ελπίζει πως θα τον βολέψουν και εκείνα όπως πρέπει, όταν έρθει η ώρα. «Ελπίζω να μου βάλουνε κανέναν τριαντάφυλλο, έναν κρίνο, κανένα στεφάνι» λέει και γελάει. Είναι γεμάτοι χιούμορ και ας κουβαλούν τις έγνοιες των παιδιών τους και τα περασμένα ογδόντα πλέον χρόνια τους. Μιλούν και πειράζονται μεταξύ τους σαν ερωτευμένοι έφηβοι με όλη την γνώση συνάμα της ηλικίας τους, μοιράζονται το κρασί και τον μεζέ τους και το μπουζούκι πάντα συνοδεύει την παρέα τους.
Κείμενο: Χριστίνα Κυπαρισσά
